داستان فلش درخشش را می آموزد
فلش یک کرم شب تاب کوچک بود که در بعضی کارها خیلی خوب بود. به عنوان مثال، او در تلفظ بسیار خوب بود. او همچنین می توانست خیلی سریع پرواز کند. در واقع، به این ترتیب او لقب «فلش» را به دست آورد.
اما یک چیز وجود داشت که فلش نمی توانست انجام دهد: او نمی توانست بدرخشد. هر چقدر هم تلاش کرد، فلش نتوانست دمش را روشن کند – حتی یک سوسو زدن کوچک.
یک روز غروب، درست زمانی که خورشید در حال غروب بود و آسمان تاریک می شد، دوست فلش، داستی از کنارش عبور کرد. او گفت: “سلام فلش! ما می‌خواهیم در کنار باغ بازی کنیم. می‌خواهی با من به آنجا پرواز کنی؟»
فلش ناگهان احساس خجالتی کرد. او گفت: “اوم، خوب، من یک جورهایی خسته هستم.” “نه ممنون.”
فلش واقعا خسته نبود، اما نمی خواست تنها کرم شب تاب باشد که نمی تواند بدرخشد.
خیلی زود خورشید در پشت افق پنهان شد و آسمان تاریک و تاریک تر شد. فلش تعداد زیادی از دوستان کرم شب تاب خود را دید که از باغ به خانه پرواز می کردند، اما داستی همراه آنها نبود. فلش احساس خنده‌داری داشت که ممکن است چیزی درست نباشد.
فلش یکی از دوستانش را صدا زد: هی بلینکی. داستی را ندیدی؟
بلینکی پاسخ داد: «نه،» فلش کم کم نگران شد.
فلش منتظر ماند و منتظر ماند تا داستی از آنجا عبور کند، اما داستی را اصلا ندید. ماه در آسمان بالاتر رفت.
فلش تعجب کرد. او واقعا نگران بود و گفت: “او کجا می تواند باشد؟ می دانم که باید چه کار کنم. من به دور و نزدیک پرواز میکنم، تا زمانی که دوستم را پیدا کنم!»
فلش می دانست که نور ماه او را هدایت می کند. او تا شب پرواز کرد و مصمم بود داستی را پیدا کند.
فلش به سمت باغ پرواز کرد، اما حتی یک حشره آنجا نبود. فلش به هر جایی که فکرش را می‌کرد نگاه می‌کرد، تا اینکه فقط یک جا بود که نرفته بود: میدان. فلش قبلاً هرگز به میدان نرفته بود، اما راه را می دانست. او بلافاصله با حداکثر سرعت به راه افتاد.
فلش بر فراز پرچین پرواز کرد. تا جایی که چیزی را در سایه دید. فلش نزدیک تر شد.
بله داستی بود! داستی گفت “وای، فلش! از دیدنت خوشحالم! این میدان بسیار بزرگ و تاریک است. من گم شدم!”
فلش و داستی با خوشحالی دوباره متحد شدند و به سمت خانه حرکت کردند. اما درست در همان لحظه، ماه پشت یک ابر بزرگ و تاریک رفت. ناگهان برای دیدن خیلی تاریک شد! فلش و داستی به این طرف و آن طرف پرواز کردند، اما خیلی زود ناامیدانه گم شدند.
فلش گفت: “اگر می توانستم بدرخشم! می توانستیم راه خانه را ببینیم!”
داستی گفت: «می‌توانی این کار را انجام دهی، فلش!تسلیم نشو. می دانم که می توانی بدرخشی به خودت ایمان داشته باش!”
و فلش واقعاً می‌خواست بدرخشد. او بیشتر از هر چیزی می خواست بدرخشد. فلش گفت: “من می خواهم بدرخشم! من باید بدرخشم! من باید بدرخشم! من… باور دارم که می توانم بدرخشم!»
فلش بیشتر از قبل متمرکز شد. در همان لحظه، چند دوست کرم شب تاب از بالای پرچین رسیدند. فلش فریاد زد: “خدا را شکر! چطور ما را پیدا کردید؟”
آنها گفتند: «راحت بود. ما فقط از نور درخشش تو پیروی کردیم. بله درست بود – فلش می درخشید! فلش خیلی خوشحال بود و افتخار کرد. او با انرژی مثبت می تابید. او با خنده گفت: “اکنون ما می توانیم تمام شب بازی کنیم، داستی!” و این همان کاری بود که آنها انجام دادند.
